تنهایی نعمتی ست
برای فکر کردن
برای رهایی از چنگال ازدحام
شلوغی ها نمی گذارد ببینی گوهر نهانت را ...
تو در ازدحام نمی بینی آنچه را که دیدنیست ...
فکر کن در جلوی آینه چند نفر ایستاده باشند
و تو در کنار آنها
که را می بینی ؟!
خودت را !؟
نه !
حداکثر مقایسه ای می کنی بین خودت و هرکه در آینه می بینی اش
پس باز دوباره اصل وجودی خویش را فراموش می کنی
فراموش کرده ای
حساب را از که می پرسند
و به دیگری کاری ندارند
حتی نمی گویند کسی این کرد و تو چه کردی
چقدر دشوار است
جواب دادن با بی زبانی ...
هنگام نوشتن دستم به لرز افتاد از این کلام
ای وای که من چه کردم با خویش ...
و ناگاه ...
نسیم آرزوی بخششت از خنکی مرا مریض مرامت می کند
چند مرتبه تا به حال به من سرمای شرمندگی خورانده ای؟
چقدر این دوران نقاهتم برایم دوست داشتنی است
غرق در خیال و بیمار معرفتت ...
درد تویی و درمان تویی
کاش هیچوقت خوب نشوم
و بمانم در آغوش رحمتت
بمانم و بمانم
و بمانم
ای کاش ...
